„Abili nel confezionare melodie dal respiro classico (Barret/Lennon) ed eccezionali nel farne scintillare i contorni anche nelle esplosioni noise, i Trupa Trupa mettono a segno un album capace di richiamare i Grizlly Bear di Yellow House come i Mercury Rev di Boces.
„Trupa Trupa from Gdansk, Poland, releases a guitar album on which US new wave is combined with British influences and mild psychedelics.
„Spalanie jest nowym, wydanym 10 sierpnia, tomem Grzegorza Kwiatkowskiego, gdańskiego poety i muzyka, którego wiersze publikowaliśmy w numerach 3 i 26 Menażerii. W zapowiedzi wydawniczej czytamy: Książka utrzymana w duchu minimalizmu i estetyki Umarłych ze Spoon River Edgara Lee Mastersa stanowi kontynuację wydanych przed dwoma laty Radości.
Płyta Headache znalazła się na 3 miejscu w zestawieniu 15 najlepszych płyt ostatniego półrocza.
„There are several things that can be accomplished in nine minutes. You could make and drink a cup of tea, albeit not a very well brewed one and you’re likely to burn your tongue, or attempt to exercise, and fall over in a heap and just about recover, or you could listen to a song filled with guitars so scuzzy that they look like they’ve just been out on the town with Pete Doherty.
„Nowy tomik Grzegorza Kwiatkowskiego buduje seria mikroobrazów epatujących ludzką agresją, okrucieństwem i przemocą. Podkopują one wszelkie mity konstruujące jednostkową tożsamość, takie jak rodzina, przyjaźń czy miłość. Człowiek Kwiatkowskiego to istota pozbawiona uczuć, egoistycznie zaspokajająca swoje potrzeby, całkowicie zaprzedana Tanatosowi i bezwolnie podporządkowana darwinowskiemu prawu walki.
„Strasznie mnie irytuje, gdy ktoś rzuca hasło “daj im jeszcze szansę, są z Polski!” albo “ale weź pod uwagę, że to nasza kapela”. Kurwicy dostaję, bo siedzi w tej postawie jakiś idiotyczny syndrom pucybuta.
„Już kiedyś przeczuwałem, że ciężko będzie Grzegorzowi Kwiatkowskiemu porzucić obraną drogę wiersza i wybrać się w mniej znane rejony poetyckie. Każdą książką potwierdzał, że jeszcze nie wszystko w tej formie zostało powiedziane, a także, że nigdy nie poczuje się na tym polu spełniony.
„Trupa Trupa podąża tą samą drogą, na jakiej znalazła się już na poprzednim albumie. O ile jednak tam – co z bezpodstawnym uporem czyniłem (tutaj) – muzyczny styl zdawał się wyrastać z innych światów, tak teraz zyskał on właściwie samodzielność i stał się po prostu sposobem, w jaki gra Trupa Trupa.
