„To nie jest liryka subiektywna, wsobna, zasłuchana we wnętrze autorskie. Jest obiektywna, zapatrzona w fenomeny świata, rozciągłość, przeszłość. Obsesją poety (podkreślam, młodego!) jest obecność Holokaustu, chociaż nie jest obsesją jedyną.”
„Czytam z zachwytem, z olśnieniem. Te wiersze są jak papier ścierny, zdzierają skórę aż do mięśni, odsłaniają ścięgna i nerwy. Krótkie serie. Nie będzie tu żadnej litości nad rodzajem ludzkim. Żadnego również usprawiedliwienia. Wreszcie ktoś w tym kraju podjął dziedzictwo Edgara Lee Mastersa i zrobił to w oczywisty sposób doskonale.”
„Nie wiem, co łączy niemieckiego skoczka narciarskiego, który zabił się w 1940 roku na gdańskiej skoczni podczas treningu, z zamęczoną żydowską dziewczynką albo żoną Williama Blake’a, i co w tym galimatiasie robi cień Jarosława Marka Rymkiewicza apelujący w “Kinderszenen” o dopuszczenie do głosu prawdy osobistego doświadczania historii…
„Autor doszedł tutaj do pewnej esencjonalnej prostoty, która broni się sama i niczego do szczęścia nie potrzebuje. Nawet reklamy. Bo gdybyśmy żyli w normalnych czasach, dobra literatura nie musiałaby się podpierać różnymi blurbami, extra zachętami, podpórkami i innymi działaniami zapewniającymi, że białe jest białe, a koń znaczy koń.”
„W Radościach Grzegorz Kwiatkowski dalej konsekwentnie drąży okrutne absurdy ludzkich losów. Jego poezja jest powściągliwa i jednocześnie potwornie brutalna. To dlatego, ze jest tak bardzo osobista mimo, że nie ma w niej słowa o lirycznym ego autora.”
