Kategoria: recenzje

„Czułam, że na sobotni koncert Trupa Trupa jestem doskonale przygotowana. Z albumem zapoznałam się bardzo dobrze, wcześniejszą twórczość TT sumiennie przestudiowałam, co więcej…w dniu występu towarzyszył mi okrutny ból głowy. A zatem od strony zarówno dziennikarskiej, jak i tej osobistej, byłam w pełni gotowa do całego wieczoru. I choć może brzmi to nieco banalnie, to właśnie moja wczorajsza dolegliwość pomogła mi intensywniej przeżyć premierę ich najnowszego albumu pt. „Headache”.

„Poprzednia płyta trójmiejskiej grupy Trupa Trupa “++” była trudna do sklasyfikowania, trudno nazwać tę muzykę. Na ich nowym krążku “Headache” sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej.

„Nowe idzie od morza. No, nie tak zupełnie może nowe, w końcu nominowaliśmy Trupę dwa lata temu do Nocnych Marek, ale „Headache” to kolejny ożywczy (na przekór nazwie i tekstom tej trójmiejskiej ekipy) powiew. Precz poszły hałaśliwe piosenki, przyszedł niepokój, trans i psychodeliczne mantry i strachy jak w jakimś crimsonowskim „Starlless”.

„Trupa Trupa wydaje w tym tygodniu trzeci w swoim dorobku album. “Headache” wydała brytyjska wytwórnia Blue Tapes and X-Ray Records. “Headache” nie jest pierwszą płytą w dyskografii Trupy Trupa, tym bardziej nie jest pierwszym albumem polskiego wykonawcy wydanym za granicą, ale wiele wskazuje na to, że będzie zwrotnym punktem w karierze zespołu.

„Odsłaniamy satynową narzutę z okładki „++”, pod którą kryje się pulsujący ból głowy. Wyczuwalny momentami na poprzednim wydawnictwie, dopiero teraz dotyka nas swoim szerokim spektrum.

„Fajnie czasami zbłądzić tak, by wszyscy zastanawiali się, o co chodzi. Trójmiejska Trupa Trupa, po solidnej, drugiej płycie, podkreślonej niecodziennym miejscem realizacji nagrań (synagoga), stworzyła nowy materiał, w zdecydowanie miej spektakularnym miejscu i w mniej oczywistych barwach.

„Padasz z nóg, może kac, gorączka, dużo pracy, lub cokolwiek innego. Ból głowy. Z pracy czy ze szkoły wracasz do domu i jest ten moment, że nadal boli. Możesz się w końcu rozłożyć na tapczanie i mieć wszystko w dupie. Może to bardzo subiektywne odczucie, ale wydaje mi się, że na swoim najnowszym albumie Headache Trupa Trupa uchwyciła, ten właśnie specyficzny moment.

„Korzenie Trupy Trupa są nie tylko wyjątkowo długie (sięgają nawet lat 60.), ale i wyraźnie rozwidlone – część z nich ciągnie w stronę rockowej chropowatości, część wyrasta z typowo piosenkowej melodyki. A najfajniejsze jest to, że zespół tak cudownie staroświecki w brzmieniu, emocjonalności, czy kompozycyjnych podstawach (Ach te klasycznie przesterowane gitary! Ach te lejące się klawisze! Ach to lekko psychodeliczne rozmycie!), wcale nie czuje się do tych korzeni nadmiernie przywiązany.