Kategoria: publikacje

Marta Tomczok w recenzji[1], a później raz jeszcze już we wspólnym z Pawłem Tomczokiem artykule o czterech tomikach wierszy Grzegorza Kwiatkowskiego[2], wytacza/wytaczają przeciw nim najcięższe działa. Zarzuca/zarzucają Kwiatkowskiemu manipulacje, etyczny relatywizm, a w ostatecznym rozrachunku także rodzaj współczesnego szmalcownictwa (to moje określenie) polegającego na konstruowaniu poetyckich obrazów żerujących na motywie Zagłady prowadzącym do banalizacji i przemieszczeniu go w przestrzeń kultury popularnej[3].

Jako ktoś, kto na co dzień zajmuje się współczesną prozą amerykańską, poezję czytam rzadziej, niż bym sobie tego życzył. Czasem zdarza mi się przeczytać tomik któregoś ze współczesnych poetów amerykańskich, lecz słabo orientuje się w tym, co się obecnie dzieje w rodzimej poezji. Można by zatem stwierdzić, że nie jestem uprawniony, aby zabierać głoś w dyskusji, która rozgorzała po ukazaniu się najnowszego zbioru Grzegorza Kwiatkowskiego.

Świat może stać się odrobinę lepszy, gdy zdamy sobie sprawę z tego, że jesteśmy zdolni do najgorszych czynów. Taka wiedza o własnym, ciemnym potencjale może wybudzić w nas moralną istotę – mówi Grzegorz Kwiatkowski, poeta, muzyk zespołu Trupa Trupa. Podczas spotkań na amerykańskich i brytyjskich uniwersytetach dyskutuje o sztuce i tragicznej historii, dzięki którym możemy spojrzeć krytycznie nie na innych, ale na siebie.