Kategoria: publikacje

Iwona Krupecka: Ich denke, wir fangen am besten mit der Feststellung an, dass wir beide der Generation der Enkelkinder angehören – Enkelkinder von Opfern, einige auch von Tätern. Menschen, die noch die Gelegenheit hatten, sich mit den Opfern zu treffen und deren Geschichte unmittelbar kennenzulernen. Zugleich zählen wir zu jenen, die sich durch den Geschichtsunterricht, aus Schulbüchern und verschiedenen offiziellen Darlegungen ein bestimmtes Wissen darüber angeeignet haben, was damals geschehen ist. Ich möchte Dich zunächst bitten, Deine Erfahrungen mit dem kleinen Wäldchen neben dem ehemaligen KZ-Stutthof phänomenologisch zu beschreiben. Die Geschichte Deines Kampfes mit der Museumsleitung des Lagers Stutthof wurde bereits in dem ausgezeichneten Buch Rzeczy osobiste [Persönliche Sachen] von Karolina Sulej beschrieben, daher wollen wir darauf nicht näher eingehen. Mir geht es um die Beschreibung Deiner Erfahrungen, Emotionen, dessen, was in Dir vorging, als Du in dem Wäldchen auf Spuren des Lagerlebens gestoßen bist.

Iwona Krupecka: Wydaje mi się, że najlepiej zacząć od tego, że obydwoje należymy do pokolenia wnuków, wnuków ofiar. Mieliśmy jeszcze szansę spotkać się z ofiarami i wysłuchać ich bezpośredniej historii, a jednocześnie jesteśmy osobami, które już bardzo dobrze przyswoiły sobie – z lekcji historii, z podręczników, z różnych oficjalnych wykładni – pewną wiedzę na temat tego, co się wydarzyło. Na początku chciałabym Cię poprosić o fenomenologiczny opis Twojego doświadczenia związanego z laskiem obok obozu Stutthof. Opowiedz o przeprawie z władzami Muzeum Stutthof w Sztutowie. Chodzi mi o opis przeżycia, emocji, tego co w Tobie zaszło, kiedy w owym lasku odkryłeś ślady po życiu obozowym.

This interview was conducted via e-mail in November 2021. Grzegorz Kwiatkowski was in Gdańsk and Sanford Jacoby in Los Angeles. They met through Grzegorz’s poetry and discovered that they shared K.Z. Stutthof, a concentration camp in Poland, as a presence in their lives. The prisoners included ethnic Poles and Jews (the latter self-identified or categorized as such by the Nazis). It’s estimated that nearly two-thirds of its 110,000 inmates were murdered until the camp was closed in May 1945, the last camp liberated by the Allies. Here Kwiatkowski reflects on the violence perpetrated in Poland during the Second World War, and the dualities of the Polish experience. Is it possible for art to reckon with the darkness, free of melodrama and kitsch?

Wiersz “world” w tłumaczeniu Petera Constantine’a z książki “Crops” został zaprezentowany w paleolitycznej Grotte du Lazaret przy Nicei w ramach projektu The University of Texas at Dallas i pracowni LabSynthE profesor Xtine Burrough.

Nakładem wydawnictwa Rain Taxi ukazała się właśnie książka “Crops” Grzegorza Kwiatkowskiego.

Jacek Hajduk: Podczas amerykańskiego festiwalu SXSW w 2019 roku występ zespołu Trupa Trupa zadedykowałeś pamięci zamordowanego prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza. Zacznijmy więc od miasta. Jakie oblicza Gdańska są Ci najbliższe?

Grzegorz Kwiatkowski: Urodziłem się na Oruni i do piątego roku życia mieszkałem w tej najbiedniejszej dzielnicy Gdańska. Tam był jeden z domów rodziców Artura Schopenhauera. Potem przeniosłem się do Wrzeszcza. Nieopodal, przy ulicy Polanki, był ich kolejny letni dom. Niedaleko przez wiele lat rezydował Joseph von Eichendorff. To są wielcy, wspaniali pisarze. W moim spojrzeniu na Gdańsk jest zatem trop literacki i filozoficzny. Lecz jest też inny. Otóż kiedyś pragnąłem całkowitej autonomii, stworzenia enklawy tam, gdzie mieszkam, w Gdańsku-Wrzeszczu. W zasadzie nadal jest to moim ideałem. Ale teraz lepiej rozumiem wpływ mojego miasta na mnie i na moją poezję. Chodzi przede wszystkim o historie rodzinne. To tu wybuchła druga wojna światowa i nie tak daleko stąd powstał niemiecki obóz koncentracyjny Stutthof, do którego trafił mój dziadek i jego siostra i którym to obozowe doświadczenie złamało życie. Wpłynęło to w sposób oczywisty na mojego ojca, więc i na mnie.