„Zespół Trupa Trupa pnie się coraz wyżej, ale nie po trupach… Chyba już wszystko napisano o płycie „Headache” gdańskiej grupy Trupa Trupa: Grzegorz Kwiatkowski (gitara, wokal), Wojciech Juchniewicz (bas, gitara, wokal), Rafał Wojczal (instrumenty klawiszowe, gitara), Tomek Pawluczuk (perkusja). Nowy krążek zbiera też mnóstwo entuzjastycznych recenzji poza granicami naszego kraju.
„Krótko sformułowane przesłania, tekstowy minimalizm w nihilistycznej postaci, muzyczne niedostosowanie. Elementy, z których Trupa Trupa tkała swoje poprzednie albumy, na „Headache” dalej są obecne – być może nawet jeszcze bardziej zaznaczone niż poprzednio. O ile jednak drugi album kwartetu to wieloaspektowy skok naprzód, tak pomiędzy „++” a pozycją najnowszą nie ma już aż tak znaczących różnic, przynajmniej w kwestii narzucenia sobie muzycznej stylistyki. Co nie znaczy, że tych zmian nie ma wcale czy są mniej ważne dla zespołowego rozwoju – wręcz przeciwnie.
„Ile czasu potrzebuje zespół, aby wyklarować swoje brzmienie? Rok? Dekadę? Trzy albumy, pięć, a może dziesięć? To oczywiście pytanie retoryczne, a odpowiedź uzależniona jest od czynników dyspozycyjnych każdego rozpatrywanego przypadku. Ale nie przypadkowo zadaje je w kontekście recenzji nowego albumu najpopularniejszej Trupy z Gdańska.
Jego pierwszy tomik pt. „Przeprawa” (2008) zaskoczył odbiorców minimalistyczną dykcją, dojrzale ustawionym głosem, określanym jako nowy i intrygujący w łączeniu ekspresji z prostotą wyrazu. Józef Baran, poeta, pisał o „drapieżności połączonej z intelektualnym wyrafinowaniem”.
„Gdy ma się w składzie utalentowanego organistę, przestery na gitarach, a także sympatię do lat 60., to łatwo utkwić w przewidywalnej stylistyce. Trójmiejski kwartet Trupy Trupa gardzi łatwizną. Ich trzecia płyta “Headache” jest dojrzała, różnorodna i pełna atrakcyjnych kompozycji (a klawiszowiec grywa na gitarze).
„Trójmiejska anglojęzyczna psychodelia wydana w barwach brytyjskiej wytwórni.
„Si chiamano Trupa Trupa vengono dalla Polonia e hanno appena pubblicato Headache. Il disco conta undici brani cantati in inglese e musicati sulla scorta di un rock psichedelico che ricorda i Beatles più acidi e i Radiohead più avversi al mainstream.
„Wherever you are in the world: good morning, good afternoon, good evening, good night. It is time for your 5 a day. One day, the UK government said, “You should eat 5 portions of fruit or veg[etables] per day.” Turns out you should probably eat more than that.
„Het is tegenwoordig salonfähig om met een diepe frons en enig aplomb te poneren dat “gitaarmuziek” op zijn retour is. Alles is al gedaan, iets origineels brengen is onmogelijk. Pientere recyclage is de enige oplossing, de post-ironische knipoog als hoogst mogelijke vorm van creativiteit.
„Trudno w Polsce o muzykę dla ludzi dorosłych. Zdominowała ją młodzież w bojówkach, która od lat powtarza jedną i tę samą frazę o tym, jak to pokutujemy za to, że żyjemy. Obok niej stoi banda nawiedzonych onanistów produkujących wielogodzinne progresywne plumkania gitarowe.