Radości wśród 10 najlepszych książek 2013 roku według Pawła Brzeżka z magazynu O.pl: Pozostając w obszarze liryki, zestawienie to chciałbym uzupełnić zbiorem poetyckim, który ukazał się najwcześniej z tutaj wymienianych, a mianowicie już w styczniu 2013 roku. Radości Grzegorza Kwiatkowskiego tworzą niekończący się dialog z przeszłością, oddają głos tym, których życie uciszyło, na których martwych twarzach, w opozycji do ironicznego tytułu zbioru, radość nie gości. Nie jest to debiut tego autora, a kontynuacja podejmowanej już wcześniej tematyki, będącej polemiką z okrutnym i bezlitosnym losem człowieka, zapośredniczoną w literackim nawiązaniu do zbioru Edgara Lee Mastera Umarli ze Spoon River. Jeśli pozostać przy stosowanej już przeze mnie tutaj kryminalnej semantyce, Kwiatkowski zaskarża do trybunału poezji prawa rządzące życiem, a na świadków powołuje swoich bohaterów, którzy składając swoje zeznania, dokumentują zbrodnię codzienności. Śmierć i cierpienie jest w Radościach częścią krajobrazu. Historiografia według Kwiatkowskiego opiera się na paśmie ludzkiego nieszczęścia, a naturalność okrucieństwa nie jest jedynie domeną czasu wojny (chociaż mamy w zbiorze wiersz, będący świadectwem Dory – żydowskiej dziewczynki, której odpiłowano głowę), ale objawia się również w codziennej rutynie, w słowach przeciętnych ludzi („mieliśmy czwórkę dzieci / jedno z zespołem Downa / ale dobry Bóg zabrał je z tego świata / nim ukończyło czternaście lat”).