„Kwartet Trupa Trupa, który prawie rok temu wydał świetną epkę, niemal w ekspresowym tempie nagrał i wydał debiutancki album – ta płyta powstała w niecałe dwa tygodnie w okolicach Wielkanocy. Trwa niemal pół godziny, ale to wystarczająco, ponieważ słucha się jej świetnie. Krótkie utwory ciekawie spajają inspiracje rock’n’rollem, nowofalowymi brzmieniami, a nawet elementami punku czy elektroniki.
„Epatowanie, poczucie absurdalności egzystencji, oszczędne frazowanie białego wiersza. Wymienione wyżej zdobycze literackiego modernizmu są dobrze znane tworzącym obecnie młodym poetom, a jednocześnie są prawie jednogłośnie pomijane. Obecnie młode pisanie skłania się raczej ku terenom zagospodarowanym przez idiomy postmodernizmu, lub też elementom klasycyzmu, co jest dosyć zrozumiałe, biorąc pod uwagę, że wprowadzone przez modernizm propozycje uległy już obecnie wyczerpaniu, a jego podstawowe dzieła stały się bardziej fascynujące dla badaczy literatury niż dla czytelnika. Tym ciekawsze jest zapoznanie się z poezją, która wykorzystuje wspominane w pierwszym zdaniu recenzji cechy, a jednocześnie brzmi świeżo, współcześnie i, co najważniejsze, zajmująco. Poezja, o której mówię, to oczywiście twórczość Grzegorza Kwiatkowskiego.
“Grzegorz Kwiatkowski jest dla mnie jednym z najbardziej konsekwentnych poetów, którzy debiutowali w ostatnich latach. Jego trzy tomiki Przeprawa (2008), Eine Kleine Todesmusik (2009) oraz Osłabić (2010) stanowią logiczny wywód pewnej wizji świata.
„Podebrałem z redakcji płytę, tzw, epkę, biała okładka, jakieś z grubym rastrem kwadraciki w lewym dolnym rogu oraz nadpis Trupa Trupa. Chłopska zachłanność jest czasem absurdalna, tj. czepia się absurdalnych obiektów. Ale skoro się czepiła, to wyciągnąłem w chałupie płytę, epkę, hehe, co za słowo, na laser nadziałem, czekam co będzie.
Nagroda Artystyczna Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki dla tomu Osłabić. Szczegóły tutaj.
