„Podebrałem z redakcji płytę, tzw, epkę, biała okładka, jakieś z grubym rastrem kwadraciki w lewym dolnym rogu oraz nadpis Trupa Trupa. Chłopska zachłanność jest czasem absurdalna, tj. czepia się absurdalnych obiektów. Ale skoro się czepiła, to wyciągnąłem w chałupie płytę, epkę, hehe, co za słowo, na laser nadziałem, czekam co będzie.
Nagroda Artystyczna Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki dla tomu Osłabić. Szczegóły tutaj.
“Tak jak życie w swoim sednie jest głównie umieraniem, tak sztuka (poezja), jako jeden z wytworów życiowej aktywności, jest obrazem tego sedna – a więc obrazem śmierci. Inaczej być nie może w sytuacji, kiedy każdy element rzeczywistości wytworzonej przez człowieka jest zbudowany na jego obraz i podobieństwo: a więc naznaczony stygmatami początku i końca.
Nagroda Splendor Gedanensis dla tomu Osłabić. Szczegóły tutaj.
“Poezja Kwiatkowskiego – to liryka traum czy też tego, co można żyjąc – doświadczyć jako życie? Są w niej życiorysy ludzkie – już u podstaw złamane – tak że trzeba pisać po raz wtóry o narodzinach – jakby nie urodzić się – jakby nie tym życiem żyć, jakim się żyć powinno.
“Pamiętam pierwszy tom wierszy Grzegorza Kwiatkowskiego „Przeprawa”. Pisałem o nim jeszcze na łamach Portretu. Wiedziałem już po pierwszych wersach (takie rzeczy zazwyczaj widać już w pierwszych wersach), że wychylił się nowy ważny poeta. Dziś czytam „Osłabić”, trzecią książkę z wierszami tego poety i wiem, że się nie myliłem, że intuicja tym razem mnie nie zawiodła.
