Posts

„W Eine Kleine Todesmusik Grzegorz Kwiatkowski realizuje projekt poetycki rozpoczęty już w poprzednim, debiutanckim, tomiku (Przeprawa, 2008). Poezja ta podejmuje wciąż te same motywy przewodnie, stawia wciąż te same – podstawowe i esencjonalne, dodajmy – pytania, skupiając się na przemijaniu i jego (bez)sensie, oscylując między problematyką miłości i nienawiści („Niemcy mają na ten stan / słowo hassliebe” [język]), krążąc wokół makabry istnienia, przyglądając się patologiom, zdecydowanym tonem wypowiada światu posłuszeństwo i po raz kolejny zadaje mu wiele niewygodnych pytań, za nic mając wszelką polityczną poprawność.

„Grzegorz Kwiatkowski cieszy się zasłużoną renomą wyróżnianego i cenionego poety, tworzącego refleksyjną lirykę intelektualną, sięgającą do szeroko pojętej tradycji literackiej i rozwijającej się przez wieki myśli filozoficznej. Mimo tych cennych powiązań, idzie sam, osobną drogą, jak kiedyś Miron Białoszewski – twórca „Teatru osobnego” i poezji niezważającej na trendy i wymogi mody literackiej.

„Wszystkie teksty krążą wokół jednego tematu, czynników, które osłabiają człowieka lub jakość jego życia. „w jego oku nie ma płomieni/ ale jest tafla wody/ w której możemy się przeglądać do woli” (chrzest). Dziecko jest zaledwie odbiciem rodziców. Jego dalsze losy są zależne od wychowania. Potwierdzenia tej tezy znalazłam także w innych wierszach, gdzie matka wychowuje dzieci, trzyma je na metaforycznym sznurku, chroni przed niebezpieczeństwami.