Posts

Plebiscytowi GW towarzyszą codzienne typowania dziennikarzy trójmiejskich mediów. Jarosław Zalesiński z Dziennika Bałtyckiego napisał: “Grzegorz Kwiatkowski, debiutujący “Przeprawą”, wychylił się w roku, w którym nie wychyliło się z książkami paru innych poetów. Ale tak, ciekawy jest jego pomysł na duchowe życie w naszych zdegradowanych czasach.” Natomiast Andrzej K. Waśkiewicz, redaktor naczelny dwumiesięcznika literackiego Autograf napisał: “W kategorii literatura Aleksander Jurewicz jak najbardziej, Grzegorz Kwiatkowski też, bo to ważny debiut, niejako na przekór dominującym tendencjom – społeczny, nie prywatny.”

Wrocławskie Biuro Literackie ogłosiło ranking najlepszych książek poetyckich 2008 roku.  O swoje typy Biuro poprosiło krytyków i twórców literackich. Krytyk Adrian Sinkowski napisał: ” Tadeusz Różewicz i Krystyna Miłobędzka z jednej, debiutanci, Kamila Pawluś i Sławomir Elsner z drugiej strony, po których spodziewam się, że obok Kwiatkowskiego będą, jeśli nie są już, w swoim pokoleniu najważniejsi”. Szczegóły na stronie Biura Literackiego

“Debiutancki tomik Grzegorza Kwiatkowskiego – przenika chęć dotarcia wierszem na drugą stronę: brzegu, lustra, życia. Zapewne dlatego w “Przeprawie” tak trudno znaleźć wiersz nie potrącony skrzydłem anioła śmierci. A im dalej tym trudniej; w końcu są to prawie bez wyjątku studia śladów śmierci.

“Każdym włączonym do tego tomu wierszem poeta chciałby dosięgnąć drugiej strony wydarzeń sennych (zob. wiersz „sen nr 16”), pomyślanych („narcyzm”), potwierdzonych historycznie („dwie siostry II”), względnie medialnie („migawki z BBC News”) lub zgoła tylko potencjalnych („dwie siostry I”). A przede wszystkim przeprawić się na drugą stronę zdarzeń skoncentrowanych wokoło biografii mówiącego „ja”, namacalnych, odczuwanych do żywego, całą wrażliwością.

“Grzegorz Kwiatkowski (rocznik 1984) w tomiku „Przeprawa” ukazuje czytelnikowi świat ludzkiego upodlenia, nadziei topniejącej z upływem lat, lęku i osiągnięcia w pełni wolnego, nieskrępowanego życia. Dyskretnie szepcze, wzniecając potrzebę buntu niczym „rzeka w okresie powodzi” (powódź).