“Swoim debiutanckim tomem wierszy Grzegorz Kwiatkowski próbuje dopisać kolejny rozdział do wielkiego nurtu kontestacyjno-awangardowego w najnowszej poezji polskiej. Na celownik wziął to, co prawdopodobnie najbardziej go uwierało: sposób, w jaki różne narracje (dyskurs chrześcijański, reportaż, powieść sensacyjna…) oddziałują na język codzienny. Ironia, balansująca często na granicy patosu, miesza się tu z czystą liryką i choć chwilami Kwiatkowski sam daje się ponieść podejmowanym w ten sposób wątkom, przedstawione przez niego światy prześwietlają się wzajemnie, tworząc interesującą przestrzeń różnych rozwiązań.”
