„Hay cosas inesperadas que te alegran el fin de semana y ésta, aunque se llame “Headache”, es una de ellas. Este disco terminó en mi bandeja de entrada todavía no sé muy bien cómo, pero tampoco importa. De momento, leer que la música de Trupa Trupa es “demasiado extraña para que les guste a los seres humanos” me pareció demasiado para un sábado cualquiera y no me sentía especialmente preparada para sufrir una tortura sónica.
Borys Kossakowski: W twoim zespole strach być liderem, w końcu to Trupa Trupa. A tak na poważnie: macie lidera czy panuje demokracja?
Grzegorz Kwiatkowski: Głos każdego muzyka jest tak samo ważny. Każdy ma na tyle silny charakter, że nie da się nikomu spacyfikować. Nikt się nie godzi na dominację jednej osoby. I dobrze. Łączy nas przyjaźń, przyjemność z grania i dość podobne zapatrywanie się na rzeczywistość.
„Udało mi się załapać na ostatnie dziesięć minut ich hałasowania na gitarach, ale wystarczyło. Po tej małej próbce wiem, że postawiłam na właściwego konia.
„Gdyby w latach sześćdziesiątych dysponowano takimi jak dziś możliwościami w studiach nagraniowych, otrzymywalibyśmy między innymi takie realizacje, jak w przypadku trójmiejskiej Trupy Trupa. Podziało się tak, że musiało minąć niemal pół wieku: “Syn – minie pismo, lecz ty spomnisz, wnuku”, chciałoby się powtórzyć za Norwidem – by to granie wróciło do łask i – w najlepszych przypadkach – zalśniło pełnym blaskiem.
„Siłą poznańskiej imprezy jest jej różnorodność i przekrojowość. Najciekawsze rzeczy dzieją się dziś na przecięciu rozmaitych granic. Tam, gdzie stykają się style i gatunki.
„Jeden z najlepszych koncertów festiwalu dała również trójmiejska Trupa Trupa, promująca płytę „Headache”.
„Blue Tapes have been teaming up with X-Ray Records recently and the results have been pretty spectacular. The latest release is no exception. It comes from Trupa Trupa, who hail from Gdansk in Poland.
„Displacement is a difficult sensation to convey using art most of the times. Feeling dislocated, out of your comfort zone can sometimes just be idiotic. But some more fortunate souls understand the nature of escapism—it’s not an art form, it is a way of getting inside art, seeing it firsthand. Curiously, escaping yourself, feeling displaced and alienized can feel rather therapeutic sometimes. You let go your constant need for vigilance—in art, in your thoughts while you walk down the streets—and you hand it over to the master in control. In our case, it’s the music, the artist. The craft and prowess we don’t own at the moment.
