„Wiatr zmian wieje od morza i nikt nie jest w stanie tego faktu zignorować. Rockowe, alternatywne dźwięki, które kiedyś tworzyły Scenę Trójmiejską, po raz kolejny zaznaczają swoją obecność na mapie krajowej muzyki niepokornej.
„Oj, po bardzo kruchym lodzie stąpa Grzegorz Kwiatkowski, naczelny tekściarz gdańskiej trupy. Poprzedni album zaczął się od wyznania I hate. Wydana przed miesiącem nowa płyta też startuje nieciekawie. Let it snow! – zawodzi pan wokalista. Że niby śnieg na święta? No co za człowiek…
W sobotę premiera Headache na kasecie, czyli wg Tristana Batha z The Quietus jednego z najciekawszych wydawnictw kasetowych tego roku.
„Alternative Rock from Gdansk, Poland, Trupa Trupa combine unsettling tones with just enough melody and pop nous to draw the listener right in to the midst of the swirling 90s alt rock atmosphere their new album Headache successfully creates.
„I Trupa Trupa sono un gruppo polacco giunto al terzo album Headache.
„Długa praca przynosi efekty i happy end. Nie to, żebym życzył Trupie Trupa końca działalności, ale obserwowana przeze mnie od dość dawna grupa Grzegorza Kwiatkowskiego osiągnęła tu pewien przyjemny balans – piosenki z jednej strony atrakcyjne dla całkiem szerokiego słuchacza psychodelicznego popu, z drugiej – ciężkie (Sonic Youth) i intrygujące brzmieniowo na tyle, żeby porównania z The Doors ustąpiły, dajmy na to, analogiom z Flaming Lips (cóż, ci też długo szukali własnego stylu), ale żeby wciąż nie było to skojarzenie natrętne. “Headache” wbrew początkowemu wrażeniu nie jest płytą mętną, jest po prostu gęsta.
„It’s appropriately titled, just as was the Big Black EP of the same title. Only where Polish four-piece Trupa Trupa are concerned, it’s more of a slowly nagging throb than one of those splintering, cranium-splitting bastard headaches.
„Swym najnowszym LP najbardziej utalentowany z niedocenionych zespołów w Polsce – Trupa Trupa konsekwentnie kroczy naprzód, nagrywając najbardziej przemyślany album w swej dyskografii. Na „Headache” brak choćby jednego zbędnego dźwięku. To płyta w pełni świadomego siebie, dojrzałego zespołu, który z premedytacją podąża w stronę gitarowego nieokiełznania, brzmieniowej chropowatości, podprogowej dawki mroku oraz retro rockowej stylistyki.
„Jak na razie, polska rockowa płyta roku. Garażowa psychodelia, gdzie zgrabne liryczne piosenki lądują w oprawie drapieżnych brzmień, prowadzi w inny wymiar.”
