“Immanuel Kant sądził, że kłamstwo jest złe w każdej sytuacji, nawet wtedy, gdy ocala życie.
Zgodził się z nim Leszek Kołakowski. Choć niektórym pozwoliło ocaleć (Kołakowski przywołuje tu Żydów ukrywających się w czasie wojny pod fałszywą tożsamością), „kłamstwo nie jest moralnie dobre również wtedy, kiedy jest dopuszczalne lub wręcz zalecane w imię ważniejszych dóbr”.
I.
Z wierszy Grzegorza Kwiatkowskiego można wyłowić pewne powracające w kolejnych tomach motywy, postulaty, zarysowany opis kondycji człowieka – czy tylko tego zza kotary tekstu czy też bardziej uogólnionego, tkwiącego w objęciach tu i teraz danej uogólnionej rzeczywistości, nie jest to do końca jasne. Jednak mnogość wcieleń lirycznego podmiotu, jak i wielokrotne powoływanie na świadka najcięższych historycznych doświadczeń XX wieku wskazywałyby na tę drugą ewentualność.
“Grzegorz Kwiatkowski mówi rzeczy ważne. I intrygujące. Fałsz jest obcy tej poezji, bo wiersz tworzy się na naszych oczach. Dosłownie. Bywa, że dotyka ideału, bywa, że dosyć skutecznie od niego ucieka. Zawsze jednak jest to głos świeży. To głos, który gwiżdże na trendy i mody.” Dalej można nie czytać, ale dla zainteresowanych: taki blurb (modne słowo) wypisał Piotr Kępiński na okładce nowego tomiku Grzegorza Kwiatkowskiego, Osłabić (Nowa Ruda: Mamiko, 2010). Przytaczam nie bez powodu. Nie żebym wątpił w marketingową skuteczność takich notek, ale nie mam zielonego pojęcia, co chciał wyrazić krytyk.
2 wiersze na łamach 4 numeru Literacji.
Nominacja do nagrody Sztorm Roku, czyli plebiscytu Gazety Wyborczej na najważniejsze wydarzenie kulturalne ubiegłego roku. Uzasadnienie jury: “Grzegorz Kwiatkowski – za tom „Osłabić” i projekt poetycko-plastyczny „Powinni się nie urodzić” (przygotowany z Maciejem Chodzińskim i Maciejem Salamonem) – poruszającą, odważną i oryginalną pod względem formalnym poetycką wizję świata, w którym trudna do przezwyciężenia moc zła skłania do przekonania, że może rzeczywiście lepiej byłoby się nie urodzić. (SMS SZTORM 5).” Szczegóły tutaj
