Posts

Wiersze Grzegorza Kwiatkowskiego, jak słusznie zauważył Piotr Kępiński, potrafią dość skutecznie uciekać od ideału. Kwiatkowski świadomie prowadzi dyskurs ze współczesnością niejednoznacznie definiującą, postnowoczesną, angażującą wszelkie „izmy”. Irytuje nas jej język, któremu przypisano rolę sprawozdawcy. Słyszymy szmer, szum, znamy go z ulotek, reklam i spotów. Żyjemy szybko i jeszcze szybciej kochamy. I właśnie o tym jest najnowsza książka Kwiatkowskiego – o jednorazowej i szybkiej miłości, o spóźnionej i wielkiej historii, w której zabrakło kronikarzy.

„Trzeci tom wierszy Grzegorza Kwiatkowskiego Osłabić podejmuje przede wszystkim problem cierpienia. Poeta pokazuje brutalną siłę zjawiska, która dehumanizuje człowieka, odziera go z godności, wiary w sens życia i czyni jego egzystencję absurdalną. Kwiatkowski stawia znak równości pomiędzy doświadczeniem cierpienia, a doświadczeniem wyobcowania i to jest głównym wydźwiękiem tej pesymistycznej poezji, nie zsyłającej pocieszenia, a dodatkowo pozostawiającej pytanie o wartość cierpienia bez odpowiedzi.