„Pisanie Grzegorza Kwiatkowskiego to ten rodzaj pisania, które przysparza całkiem piękny kłopot. To wiersze stanowiące relację z takich zdarzeń, które bezpośrednio wystawiają na próbę ludzką powinność, albo lepiej, opieszałość.
„Wśród fanów polskiej muzyki rockowej istnieje obiegowe określenie nazywane potocznie ”trójmiejskością”. Próba opisania owej „trójmiejskości” nie doprowadziła by nas do żadnych konkretnych wytycznych, ją określających lecz niesie ze sobą pewnego rodzaju oniryczną energię. Pierwiastek trójmiejskości, niezależnie od gatunku muzycznego jaki zespół wykonuje, bardziej się wyczuwa niż dostrzega lecz jego obecności nie sposób zaprzeczyć.
„Epitafium Kwiatkowskiego ma formę monologu żony poety, lapidarnego podsumowania ich wspólnego życia, wygłoszonego po śmierci genialnego męża. Ilość zawartych w nim anegdotycznych szczegółów świadczy o tym, że autor wiersza przeczytał biografię poety. Karykaturalny wizerunek Blake’a, który wyłania się fragmentarycznych wspomnień żony, stanowi prefigurację znanej z pism C.G. Junga figury artysty całkowicie oddanego sztuce (swoim wizjom).
